Historia

Historia parafialnego kościoła p.w. Św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Baranowie. 

  Historię budowy kościoła w Baranowie przed powstaniem parafii do dnia 1 lipca 1997 roku, na prośbę ks. proboszcza Andrzeja Strugarka, opracował pan mgr inż. Jerzy Zygarłowski, który wraz z żoną Ewą-Ireną Zygarłowską prowadzi kronikę parafialną, na podstawie wspomnianej kroniki oraz dokumentów archiwalnych, które otrzymał proboszcz od ks. prałata Jana Szkopka, proboszcza parafii przeźmierowskiej.

  Z historią powstania parafii należy cofnąć się do korzeni, do początków powstania kościoła w Baranowie. Byłby to okres nie dziesięciu lat udokumentowanych w „Kronice parafialnej”, ale ostatnich 22 lat.

  Na budowę świątyni łożyli nie tylko mieszkańcy Baranowa, ale cała parafia przeźmierowska p.w. Św. Antoniego. W roku1985 Ksiądz Prałat podjął starania o budowę nowej świątyni. Wtedy to prawo do realizacji inwestycji sakralnych zależało od opinii Wydziału do Spraw Wyznań Urzędu Wojewódzkiego. Sprawy formalne przez pierwsze dwa lata starań (1985 i 1986r.) nie zostały zakończone. Państwo Balcerkowie, właściciele gruntu, na którym miał stanąć kościół, wyrazili wolę sprzedaży. Parafia chciała ziemię kupić, ale jedyne w Poznaniu Państwowe Biuro Notarialne nie mogło spisać aktu notarialnego, gdyż nie było planu zagospodarowania, z którego by wynikało, że na tej działce ma powstać w przyszłości kościół. Nie wystarczyło wskazanie lokalizacyjne Naczelnika Gminy otrzymane w 1985 roku, ani pisemne oświadczenie państwa Balcerków, że gotowi są przekazać grunt pod budowę jeszcze przed zawarciem aktu notarialnego, czy też wskazanie lokalizacji przez wojewodę poznańskiego z maja 1986 roku. Konieczna okazała się decyzja lokalizacyjna, a ta wymagała aktualizacji planu zagospodarowania przestrzennego części Baranowa. Z wykonaniem tejże zwlekał Urząd Gminy, który aktualizację planu powiązał z budową szkoły w Baranowie. Powołując się na wcześniejsze ustalenia Urzędu Gminy z 1985 mówiące o tym, że najpierw działkę pod kościół należy kupić, a potem w planach zagospodarowania przekwalifikować z rolnej na zajętą pod „obiekt kultury” Kuria Metropolitalna w początkach sierpnia 1986 roku wystąpiła do Wydziału do Spraw Wyznań z prośbą o interwencję. Oficjalna odpowiedź przyszła po ośmiu dniach i brzmiała: „aktualizacja planu zagospodarowania przestrzennego tego rejonu Baranowa będzie przeprowadzona w najbliższym czasie”. Mając tak jednoznaczne stanowisko (na piśmie) Wydziału do Spraw Wyznań ks. Prałat skierował w imieniu parafian pismo do Naczelnika Gminy z prośbą o wyjaśnienie, co oznacza sformułowanie :„sprawa zostanie załatwiona w najbliższym czasie”. Po miesiącu ks. Proboszcz otrzymał odpowiedź ówczesnego Naczelnika Gminy, w której pada stwierdzenie, że sprawę budowy kościoła Urząd traktuje jako ważną i powołuje Zespół Doradczy zwany Komisją Planu Miejscowego. Jej prace trwały ponad rok. 21 lipca 1987 roku Wydział Planowania Przestrzennego Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Wojewódzkiego powiadamia ks. Proboszcza, że decyzja lokalizacji na budowę kościoła wydana przez wojewodę poznańskiego jest do odbioru. Wojewoda Poznański kierował się postanowieniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej wyrażającej zgodę na jej wydanie, a podstawą była pozytywna opinia Wydziału do Spraw Wyznań Urzędu Wojewódzkiego.

  Mając w ręku wspomniany dokument oraz pełnomocnictwo Kurii Metropolitalnej, ks. Proboszcz mógł przystąpić do kupna działki. Obecny 14 października 1987 roku przy spisie aktu notarialnego, reprezentujący Skarb Państwa, Naczelnik Gminy Tarnowo Podgórne zrzekł się w stosunku do działki przeznaczonej pod kościół należnego mu prawa pierwokupu. Wcześniej, bo 10 września, wydał decyzję zatwierdzającą plan  zagospodarowania przestrzennego dotyczący działki o numerze 16/51 i pow. 0,89 ha. Jednocześnie uzależniono wydanie pozwolenia na budowę wcześniejszym uregulowaniem spraw własnościowych.

  Prawdopodobnie jako pierwsza pojawiła się koncepcja przedłożona przez projektanta mgr inż. Zygmunta Roszka złożona z pięciu obiektów połączonych podcieniami, która nie uzyskała akceptacji Kurii Metropolitalnej.

  1 lipca do parafii przeźmierowskiej z zadaniem wybudowania kościoła w Baranowie został skierowany ks. Ryszard Strugała. Do końca 1987 roku wykonano opłotowanie terenu kościelnego oraz nawiązano współpracę z projektantem mgr inż. Wojciechem Ryżyńskim. Nowy projekt koncepcyjny był szczegółowo analizowany w następnym roku przez Archidiecezjalną Komisję Artystyczno-Konserwatorską.

  1 lutego 1989 roku ks. Jan Szkopek przesyła zatwierdzoną przez władze kościelne koncepcję do Wydziału Planowania Przestrzennego w celu jej zaopiniowania.

  Następnie 16 marca 1990 roku przekłada Kurii Metropolitalnej projekt techniczny kościoła w Baranowie. W piśmie z 10 maja 1991 roku Kuria Metropolitalna zatwierdza ostatecznie projekt techniczny kościoła w Baranowie (bez domu parafialnego) z zastrzeżeniem, że konstrukcja dachu zostanie zmieniona z belek klejonych z drewna na konstrukcję metalową.

  10 lipca 1992 roku ks. prob. Jan Szkopek dochodzi do wniosku, że dalsza współpraca z autorem koncepcji jest niemożliwa i prosi o nawiązanie współpracy z konstruktorem mgr inż. Franciszkiem Prahlem, by ten mógł zakończyć proces projektowania.

  14 października 1992 roku uzyskano pozwolenie na budowę w I etapie realizacji.

   Do końca roku 1992 udaje się zrobić wykopy pod fundament kościoła, wylać betonowe ławy oraz z udziałem miejscowych murarzy, panów Władysława Majchrzaka     i Stefana Kaźmierczaka, wymurować z bloczków betonowych górną część fundamentów. Pomiędzy marcem a wrześniem 1993 pani inż. arch. Małgorzata Łapińska opracowuje plan zagospodarowania terenu i projekt techniczny budynku kościoła, na który składa się 19 rysunków i opis techniczny.

 10 października 1993 roku ks. biskup Zdzisław Forutniak w czasie wizytacji kanonicznej dokonał uroczystego wmurowania kamienia węgielnego. Został on przywieziony z grobu św. Piotra Apostoła w Rzymie i opatrzony specjalną pieczęcią (kserokopia aktu wmurowania kamienia węgielnego znajduje się w kronice parafialnej). Pod aktem podpisali się oprócz ks. Biskupa i ks. proboszcza Jana Szkopka, nieżyjący już sołtys Baranowa pan Henryk Hauffa i pan Tadeusz Mucha – wykonawca. Widnieje też jeden podpis nieczytelny – prawdopodobnie dziekana dekanatu p.w. Najświętszego Serca Jezusowego ( do którego wtedy należała parafia w Przeźmierowie) ks. kanonika Zygmunta Thimma.

    Kościół zaprojektowany został w rzucie kwadratu z głównym wejściem przy południowo-wschodnim narożniku. W narożnikach północno-wschodnim i południowo-zachodnim znajdują się wejścia boczne. Budynek wykonano z cegły klinkierowej,      z czterema dużymi, wysuniętymi na zewnątrz oknami, zakończonymi miedzianymi krzyżami. Dach kościoła z czerwonej blachy przypomina trapez. W północno-wschodnim narożniku znajduje się ołtarz główny okolony zakrystiami. Na centralnej ścianie prezbiterium umiejscowiono pancerne tabernakulum, które okala krzew gorejący wykonany z drewna, a powyżej stoi dwumetrowa figura patrona parafii św. Józefa z dwunastoletnim Jezusem – wykonana także z drewna. Nad wejściem głównym znajduje się chór(antresola).

  W dniu 1 lipca 1997 roku kościół w Baranowie staje się świątynią parafialną nowo utworzonej wspólnoty p. w. św. Józefa, Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, składającej się z miejscowości: Baranowo i Chyby. W okresie letnim zostały zamontowane wewnętrzne drzwi w zakrystiach oraz uzupełniono umeblowanie zakrystii (szafy na szaty liturgiczne). Wykonano również umeblowanie prezbiterium, a na zewnątrz postawiono ogrodzenie terenu. W dalszym etapie nastąpiło zaprojektowanie i zasadzenie zieleni na terenie przykościelnym i zamontowanie gablot ogłoszeniowych. Na ścianie północnej kościoła został powieszony obraz Miłosierdzia Bożego, który kiedyś wisiał w kościele przeźmierowskim.

    Po niecałych trzech miesiącach, w dniu 27 września 1997 roku, Ksiądz Arcybiskup Metropolita Poznański dokonał konsekracji kościoła.

    11 listopada 1997 dzięki państwu Barbarze i Czesławowi Wasylom kościół otrzymał 14 Stacji Drogi Krzyżowej.

    Rok 1998 wzbogacił wnętrze świątyni o obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, który wisi na zachodniej ścianie kościoła, a także o lichtarze ołtarzowe. Z okazji pierwszych Misji Parafialnych, które głosili Księża Zmartwychwstańcy, we wrześniu 1999 roku państwo Beata i Karol Działoszyńscy ufundowali Krzyż Misyjny (na zewnątrz świątyni).

    W następnych latach zakupiono nowe ławki ( bez oparcia), krzesła, figurkę św. Antoniego, konfesjonał – sponsorami byli Państwo Krystyna i Wojciech Lipko z Baranowa wykonał go miejscowy stolarz Pan Jan Wilczyński. , klęczniki, założono nowe nagłośnienie świątyni, nowe organy i głośniki (dzięki dobrowolnym ofiarom członków Żywego Różańca), a w czerwcu 2004 roku dokonaliśmy malowania świątyni.

    W lutym 2001 rozpoczęto budowę domu parafialnego, a dzięki ofiarności parafian 18 lutego 2007 roku Ksiądz Grzegorz Balcerek, biskup pomocniczy archidiecezji poznańskiej, w czasie kanonicznej wizytacji parafii poświęcił nasz wspólny dom. Na wiosnę 2009 roku budynek został otynkowany.

Historia budowy dzwonnicy przy kościele parafialnym.

Po akceptacji Kurii  projektu dzwonnicy, wykonanego przez architekta Waldemara Szeszułę wczesną jesienią 2010 roku zostały wylane fundamenty pod dzwonnicę. W październiku 2011 roku zaczęto zakładać zbrojenia metalowe. A pod koniec listopada dokonano zalania betonem szalunku filarowego dzwonnicy. Od lipca 2012 roku rozpoczęły się prace związane z murowaniem przypory z cegły klinkierowej. 24 września 2012 roku, w czasie rekolekcji parafialnych, przywieziono dzwon. Na dzwonie jest wizerunek św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus, a w prawej dłoni trzyma lilię – symbol niewinności i czystości, jednak też można interpretować ten symbol kwiatowy jako Najświętszą Maryję Pannę, Oblubienicę św. Józefa – Niepokalaną. Pod wizerunkiem imię Parafii i rok odlania dzwonu. Dzwon został wykonany przez „Odlewnie Dzwonów Braci Kruszewskich” w Węgrowie, a pośrednikiem, który dostarczył dzwon i całą elektronikę tegoż była firma „Prais” z Poznania. Wymiary dzwonu: waży 500kg, ton A + serce + jarzmo, napęd elektromagnetyczny MOVOTRON II BC-11, sterownik TEMPUS + ANTENA DCF (ZEGAR MATKA), sterowanie radiowe. Na drugi dzień przywieziono konstrukcję stalową i zaczęto wszystko montować, a później za pomocą dźwigu umieszczać na konstrukcji murowanej. 10 listopada 2012 roku, w wigilię Święta Niepodległości odbyła się uroczysta Msza. św., której przewodniczył ksiądz Arcybiskup Stanisław Gądecki, Metropolita Poznański oraz dokonał poświecenia dzwonu oraz dzwonnicy – fundowanej przez dodatkowe ofiary Parafian, a także Groty Maryjnej – fundowanej przez Wspólnotę Żywego Różańca – budowaną darmowo przez Pana Jana Łopatka, jak i nowego Krzyża Misyjnego – fundowanego przez Barbarę i Czesława Wasyl.

Historia filialnego kościoła p.w. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Chybach.

  W Chybach znajduje się kościół pod wezwaniem św. Stanisława, Biskupa i Męczennika. (gal.nr 1) Zbudowano go niedaleko zachodniego brzegu jeziora Kierskiego. Kościół jest otoczony wysokimi świerkami. Po lewej stronie wznosi się renesansowo-klasycystyczny pałac oraz niewielka dzwonnica (gal.nr 2). Kościół św. Stanisława został zbudowany z cegły na rzucie prostokąta. Posiada dwuspadowy dach pokryty dachówką. Fasada zachodnia jest podzielona parą pilastrów, jej szczyt ze spływami został zwieńczony trójkątnym frontonem, nad którym znajduje się krzyż. Do wnętrza prowadzą solidne, niskie – tak jak cała budowla – drzwi. Do środka wpada światło przez cztery pary okien zakończonych łukami. Dodatkowe źródło światła daje zabytkowy świecznik.

  W latach sześćdziesiątych XVII stulecia właścicielem Chyb został Przecław Potocki   z Potka. To właśnie on w 1660 roku, po zakończeniu wojen ze Szwecją, zbudował    w swojej posiadłości, w pobliżu pałacu, kaplicę w stylu barokowym, murowaną z cegły, otynkowaną. Kapica pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa i Męczennika była wotum dziękczynnym za szczęśliwe ocalenie ojczyzny od potopu szwedzkiego. Została poświęcona osiem lat później przez sufragana poznańskiego Księdza Biskupa Macieja Kurskiego.

  W drugiej połowie XIX wieku kaplicę gruntownie odrestaurowano.

  Główny ołtarz w kościele ma charakter późnorenesansowy, datowany na  około 1590 – 1600 rok, niestety jego pochodzenie nie zostało wyjaśnione (gal.nr 3). Tryptykowy ołtarz podzielony jest kolumienkami oplecionymi winną latoroślą, z ornamentami okuciowymi i kaboszonami. W polach bocznych obrazy namalowane na desce pochodzą z około 1590 – 1600 roku. W lewym polu przedstawiony jest św. Paweł     z klęczącymi postaciami fundatora i jego syna w strojach polskich (gal.nr 4). Prawe pole przedstawia stygmatyzację św. Franciszka z klęczącymi donatorkami – matką     i córką w strojach renesansowych (gal.nr 5). W zwieńczeniu znajduje się obraz Chrystusa Ecce Homo (Oto człowiek). Umęczony Chrystus ma związane dłonie, koronę cierniową na głowie, okryty jest czerwonym płaszczem (gal. nr 6).

  Na spływach przedstawiono obrazy będące personifikacją Wiary i Miłości. Wiarę obrazuje kobieta trzymająca krzyż w prawej dłoni, Miłość – kobieta z kielichem.

  W środkowym polu ołtarza został umieszczony obraz Wskrzeszenie Piotrowina         z XVIII lub XIX wieku. Nawiązuje do legendy o świętym Stanisławie, która głosi, że św. Stanisław wskrzesił z martwych Piotra z Piotrowina, aby udowodnić królowi Bolesławowi Śmiałemu, prawa Kościoła Krakowskiego do pewnej wsi leżącej nad brzegiem Wisły (gal. nr 7).

  Na prawej bocznej ścianie kościoła wisi obraz „Zdjęcie z krzyża” pochodzący z drugiej połowy XIX wieku. Na pierwszym planie widzimy rozpaczające kobiety oraz postać Chrystusa zdejmowanego z krzyża i podtrzymywanego przez jednego z uczniów (gal. nr 8) .

  Na lewej bocznej ścianie kościoła wisi obraz św. Kazimierza pochodzący z trzeciego ćwierćwiecza XVII wieku. Umieszczona na obrazie data 1808 odnosi się najprawdopodobniej do klasycystycznej, ozdobnej ramy z frontonem i pilastrami. Była to dawniej zapewne nastawa bocznego ołtarza .(gal. nr 9) .

  W kościele znajduje się także mosiężny świecznik sześcioramienny i para kinkietów z drugiej połowy XIX wieku (gal. nr 10).

  Do 1 lipca 1997 roku kaplica chybska była filialną świątynią parafii rzymskokatolickiej p.w. Św. Michała Archanioła w Kiekrzu. Jednak ze względu na rozbudowę jednorodzinną tych terenów, ówczesny ordynariusz ustanowił nową parafię rzymskokatolicką p.w. św. Józefa w Baranowie, która obejmuję terytorialnie dwie wsi: Baranowo  i Chyby i z ww datą kościół w Chybach stał się świątynią filialną parafii w Baranowie.

  W tym 10 – leciu kościół chybski został odmalowany, także położona nowa dachówka, a wnętrze kościoła otrzymało nowe ławki ( których nie było – gal nr 11), konfesjonał (gal. nr 12), szafkę na paramenty i sedilię (gal nr 13) – fundatorami były rodziny: Adama i Wojciecha Smorawińskich, zakrystia została wyposażona w nową szafę. Przed Wielkim Postem 2007 kościół zyskał Stacje Drogi Krzyżowej ( gal. nr 14), które poświęcił w czasie kanonicznej wizytacji Ksiądz Biskup Grzegorz Balcerek. Drogę Krzyżową namalował artysta Norbert Bromer, absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, a fundatorami Stacji byli parafianie: Walentyna Andrzejewska, Elżbieta i Maciej Kozikowie, Joanna i Tomasz Kotowscy, Renata i Roman Krawczykowie, Maria i Wojciech Łączkowscy, Katarzyna i Paweł Posadzy, Violetta i Piotr Remiszewscy, Elżbieta i Stanisław Urbaniakowie, Katarzyna i Wiktor Zakrzewscy, ks. Andrzej Strugarek, Ewa Taranczewska, Hanna i Marcin Matysiakowie, Bogumiła i Andrzej Pawlakowie z rodziną.

   Na Wielkanoc 2007 kościół otrzymał krzyż ołtarzowo-procesyjny, ufundowany przez Renatę i Romana Krawczyków ( gal. nr 15).

Historia votum za pontyfikat Ojca Świętego Jana Pawła II – pomnik Miłosierdzia Bożego.

17 kwietnia 2005 – odezwa proboszcza do parafian informująca o realizacji pomysłu  rodziny Ewy-Ireny i Jerzego Zygarłowskich tzw. Votum wdzięczności za pontyfikat Sługi Bożego Ojca Świętego Jana Pawła II, w której informuje, że na skwerze przy skrzyżowaniu ulic Letniskowej, Lipowej, Przemysława i Wspólnej powstanie pomnik. Na przydrożny monument składa się mierzący 2,5 m wysokości 10 tonowy głaz wydobyty z jednej z wielkopolskich żwirowni ( z Puszczy Noteckiej – nad jeziorem Białym). Przecięty i ustawiony na betonowym cokole oblicowany został poz-brukiem. Na przeciętym kamieniu, w centralnym miejscu wykonana została postać Chrystusa        i umieszczono wybrane w plebiscycie przez parafian hasło.

15 maja 2005 – akceptacja miejsca i formy pomnika przez Księdza Arcybiskupa Stanisława   Gądeckiego, udzielenie błogosławieństwa.

19 czerwca 2005 – zakończenie plebiscytu na wybór hasła („Daję wam największy skarb na trzecie tysiąclecie – Boże Miłosierdzie”), uczestniczyły 192 osoby

11 września 2005 – przywieziono kamień z wyrytym wizerunkiem Jezusa Miłosiernego.

21 października 2005 – zgoda Starostwa Poznańskiego – zatwierdzająca projekt, wydanie pozwolenia na budowę votum.

03 listopada 2005 – poświęcenie placu budowy.

08 listopada 2005 – zamontowanie pomnika Miłosierdzia Bożego.

23 kwietnia 2006 – poświęcenie pomnika przez Księdza Biskupa Zdzisława Fortuniaka – biskupa pomocniczego archidiecezji poznańskiej- na mszy św. w uroczystość Miłosierdzia Bożego

Pomnik powstał dzięki dobrowolnym wpłatom parafian (138 wpłat ) i przez rodziny mieszkające poza parafią z Polski i USA ( 104 ) .